Ĉi tio estas mia malfruo afiŝo por transgenra tago de videbleco. Ĝi estas posttempa preskaŭ unu semajno, sed mi supozas, ke mi kialigos min mem per ĉi tiu proverbo, kiu estas populara en la trans-komunumo:

La plej bona tempo por planti arbon estis antaŭ 20 jaroj. La dua plej bona tempo estas nun.

Aŭ: La plej bona tempo por afiŝi pri transgenra tago de videbleco estis la 31-a de Marto. La dua plej bona tempo estas la 5-a de Aprilo.

Mi devus enkonduki ĉi tiun afiŝon per emfazi, ke ĉiuj ĝiaj enhavoj estas ekskluzive miaj propraj spertoj, kaj mi ne povas paroli por iu alia. Mi skribis ĝin en la spirito de videbleco, por ke la popolo sciu, ke transgenruloj ekzistas, kaj ke finfine ni estas normalaj homoj.

Dua kialigo por mia malfruo estas mia hezito dissendi ĉi tiun al la tuta interreto. Mi ŝatas privatecon, kaj mi klopodas sekurigi ĝin (ekz., per uzi liberan programaron). Sed ekzistas unu paŝo, kiun mi nur faris duonvoje, kaj tio estas sennomeco. Mi uzas VPR-on por kaŝi mian IP-adreson, kaj mi ne donas miajn personajn datumojn al interret-gigantoj—mi estas neniu kiam mi retumas.

Sed kiam mi parolas kun homoj sur la interreto, mi provas esti mi. Tio estas malbonega privateca konsilo, ĉar la interreto neniam forgesas kiam oni eraras. Sed mi zorgas, ĉar la interreto estas vera loko. Pli kaj pli, la interreto influas niajn vivojn. Ĝi permesas al ni fari palpeblajn aferojn kiel aĉeti aferojn, kaj ĝi faras nepalpeblajn aferojn kiel ŝanĝi nian senton kaj opinion pri la mondo. Sennomeco permasas al oni eniĝi al tiu spaco—tiu vera spaco—kiel etera fantomo, ekzistante ĉiam ekster la vido, sed tamen eblante interagi. Ne necesas kreema menso por imagi kiel oni povus fiuzi tion, kaj homoj faras tion.

Mi povus fiuzi tiajn fantomajn povojn pro bono, sed ĝenas min teni tian povon. Do mi deziras esti mi mem kvankam mi scias pli bone. Por ekzisti enrete sub ĉi tiu nomo, mi devas memcenzuri. Mi devas ne diri aferojn, kiuj povus noci min je la estonteco, kaj mi devas kaŝi aspektojn miajn, kiujn ne ĉiuj devus scii—diru ĝin unufoje, kaj la tuta mondo scias.

Kaj dum kelkaj jaroj, mi ne diris ĝin: Mi estas transgenra. Per si mem, tio malgravas, sed la dirado ne malgravas. La dirado signifas, ke iu ajn ĝis la fino de la cifera epoko povas malkovri tiun aspekton mian, kaj uzi tion kontraŭ mi, kaj ne ekzistas manko da homoj kiuj farus tion. Kaj tio estas sincere timiga.

Sed la dirado estas ankaŭ aktivismo. Per diri ĝin, vi asertas vian ekziston kontraŭ ideologio, kiu deziras, ke vi ne ekzistu. Per diri ĝin, vi posedas la rakonton de la signifo de transgenreco, anstataŭ la ideologiistoj kiuj senhomigus vin. Per diri ĝin, vi palpebligas kaj videbligas homan sperton, kiun multe da homoj ne komprenas. Tio fortas.

La lastan punkton mi trovas precipe fortiganta. Ĝis la preciza momento en kiu mi decidis transiĝi, mi simple ne sciis pri la nura ekzisto de transgenruloj. Mi sciis pri “drag queens” fanfaronante sur botoj en la kanaloj de Amsterdamo, sed tiuj homoj estis ekstermondaj al mi. Ili ne estis palpeble veraj, kaj ili ne estis mi. Se mi scius, ke transgenruloj estas vulgaraj virinoj kaj viroj kiuj zorgas pri la samaj aferoj kiel mi, mi malhavus multe da mensa doloro, kaj transiĝus pli frue.

Anstataŭe, alia afero instigis tiun ekkonscion. Mi legis Kristnaskan libron dum somero, kompreneble. La libro nomiĝis “Let It Snow: Three Holiday Romances” de John Green, Lauren Myracle, kaj Maureen Johnson. La libro havas tri vidpunktojn en urbo suferante neĝoŝtormon, kaj estas multe da interago inter la vidpunktoj.

Mi legis ĉapitron de John Green. Lia ĉefpersono havis bonan ĉjo-knabinan amikinon (kromnomita “la Duko”) antaŭ tre longe. Ŝi luktis multe kun ŝia genra esprimo. La du amikoj komencis grandan vojaĝon tra la neĝoŝtormo por atingi vaflodomon. Dum la vojaĝo, estas sceno en kiu li marŝas kelkaj paŝoj malantaŭ ŝi, kaj subita penso okazis al li:

La Duko marŝis, kaj estis ia io pri ŝia marŝo, kaj iom forpuŝis min pensi pri tiu ia io. […] Kiam Brittany la huraistino marŝas, oni rimarkas ĝin. Kiam la Duko marŝas, oni ne rimarkas. Kutime.

La du estis amikoj por tiel longe, kaj por la unua fojo, li kontemplis la penson, ke eble ili povus esti pli ol amikoj. Kaj vi legas, kaj legas, kaj tiu malmemvola penso iĝas vera kaj serioza. Kaj subite li iĝas memkonscia pri la penso absorbante sin:

Kiam vi pensas penson, estas ege malfacila malpensi ĝin. Kaj mi pensis la penson.

Tio frapegis min. En la preciza sama momento, ankaŭ mi pensis la penson. Tion, kiu estis sento por tiel longe, mi finfine pensis laŭte en mia menso, kaj neeblis malpensi ĝin. Ĝi tute ne rilatis al la libro, kaj mi tute ne scias, kiel mi faris tiun pensosalton, sed en tiu momento mi ekkonsciis por la unua fojo, vere ekkonsciis, ke mi ne volis esti knabo—ke mi volis esti knabino. Kaj tio malfeliĉigis min, sed fine tio plibonigis min. Post rapida serĉo mi malkovris, ke transgenruloj ekzistas, kaj ke transiĝo estas fakta afero, kiun normalaj homoj faras.

Do mi faris tion. Kaj estis bona. Kiu ajn afero, kiu malsanigis min antaŭ ol transiĝo, nun plejparte estas for, kaj mi iĝis funkcia plenkreskulo kiu faras multe da netransgenrajn aferojn kiel traduki GNOME al Esperanto kaj krei katmonstrojn por Dungeons & Dragons. Sed mi neniam vere inkluzivis la fakton, ke mi estas transgenra, en miaj retaj aktivecoj, kaj mi volas ŝanĝi tion. Mi volas pli simili la Dukon. Mi volas marŝi kiel ŝi, kaj kvankam homoj ofte ne vidos tiun marŝon, mi volas atentigi ĝin de tempo al tempo. Kaj eble ĝi helpos al iu pensi la penson, kiun ajn fajreron de frenezo ri bezonas.

Feliĉan transgenran tagon de videbleco.